اشعار

مــادر نـشـستـه، سـیـر تماشـایـشـان کـنـد          هـنگـام رفـتـن است، مهـیّـایشان  کـنـد

عـون است یا محـمّــد؟ فـرقــی نمی‌کـنـد          دراشـک‌های بـدرقــه، پـیـدایـشـان کـند

این سهم زینب است،دو توفان،دو گردباد          لب‌ تـشنـه‌انـد، راهی دریــایـشـان کـنـد

اویک زن است وعاطفه دارد،عجیب نیست          سیـراب بـوسـه، قامت رعـنـایشان کند

آن‌ها پـُر از حـرارت «لبّــیـک» گـفـتنـند          باید سـفـر به خـلـوت شـیــدایـشان کند

آرام، ســرمـه مـی‌کـشـد و شـانـه می‌زنـد          تـا در کـمـند عـشـق، فـریبایشـان کـنـد
بر شانه می‌زند که برو، سهم کوچکی ا‌ست          بایــد نـثــارغـربت مــولایـشــان کـنــد

پخش سبک

الهی کن نظر بر حال زینب               خـزان شد گلشن آمال زینب

برای دین حق  عون و محمد              به میدان می رود اطفال زینب

دل ما شد هوائی           شده وقت جدائی

رسد آوای زهرا                 بیا مادر کجائی

برای لاله هایت کن دعائی

**********************

فتـاده بر دل زینب شـراره               بریـزد از دو چشمانش ستاره

نظاره میکند با قلب  پرخون                که جسم پاکشان شد پاره پاره

نـوا آمد زمیـدان              بیا دائی حسین جان

بگیـر این گاه آخـر               سـر ما را به دامـان

شدیم آخر فدای دین و قرآن

********************

دوباره سینه ها  ماتم سرا شد                 دوباره خیمه ها غرق عزا شد

کنـار پیکر عـون و محمد                دوبـاره محشر کبری بپا شد

یکی در دست سقا                 یکی در دست مولا

یکی آغوش حیدر              یکی آغوش زهرا

کند این صحنه را زینب تماشا

***********************

برادر جـان فدای گـریه هایت               حسین گریه نکن زینب فدایت

اگرچه لاله هایم غرقه خون شد             فـدای تـار موی بچه هایت

شوم قربان سـرت را               علـی اکـبـرت را

بیـا خـواهر ببوسد               گـلوی اطـهرت را

مبر با خـود دگر انگـشترت را

قــامت کمان کند که دو تا تیـر آخـرش            یک دم سپـر شــونــد بـرای بــرادرش

 خون عقاب، درجگر شیرشان پُر است            از نسل جعفرند و علی، این دو لشکرش

این دو ز کودکی ، فقط آیینه دیــده اند            آیــیـنــه ای که آه نــســازد،  مُـکـدرش

«واحیرتا » که این دو،جوانان زینبند؟           یا ایـسـتــاده تیغ دو سر، در بـرابرش ؟

با جان و دل، دو پاره جگر وقف میکند           یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش

یک دست، گرم اشک گرفتن ز چشم هاش          مشغول عطر و شانه زدن، دست دیگرش

چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر          چشمش گُدازه ریخت  ولی زیر معجرش

زینب،همان شُکوه که ناموس غیرت است         زینب که در مـدیــنه قُـرق بود معــبــرش

زینب،همان که فاطمه ازهر نظر شده است         ازبس که رفته این همه، این زن به مادرش

زینب،همان که زینت بابای خویش بود         در کــربــلا شـدند، پــسـرهاش، زیورش